ทารกพูดได้ [นิทานต่างมิติ]

เหตุการณ์มันเริ่มต้นที่ห้องซักผ้า... คุณแม่ยังสาวกำลังสาละวนกับการโยนผ้าเข้าเครื่อง ทันใดนั้นเอง เทวดา ตนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น..

เจ๊อย์ย์ย์... ท่านมาทำอะไรที่นี่.. คุณแม่ ถาม. ทำไมหละ เธออยากให้ฉันไปปรากฏตัวที่อื่นเหรอ .. เทวดา ถาม

เปล่าเจ้าค่ะ... คือว่าดิฉันไม่คิดว่าจะเจอเทวดา ... แล้วนี่ท่านมาทำไมค่ะ

ฉันก็มาทำความฝันของเธอให้กลายเป็นจริงหนะซะ ... เทวดาตอบ

แต่ดิฉันไม่ได้ขออะไรนี่เจ้าค่ะ...หรือฉันไปเผลอขออะไรแผลงๆตอนเมาปลิ้น คุณแม่ชักจะเหวอๆตัวเอง

เปล่าหรอก.. ฉันรู้ว่ามันเป็นความปรารถณาของแม่ทุกคนที่อยากจะพูดคุยกับลูกให้เช้าใจ ยิ่งเขาเป็นเด็ก เราก็ยิ่งห่วง อยากบอก อยากสอน อยากห้าม อยากๆๆๆๆสารพัดนั้นแหละ.. ฉันก็เลยจะให้โอกาสเธอได้พูดกับลูกชายงัย ... เอามั้ยหละ... เทวดาถาม

อยากเจ้าค่ะ...คุณแม่รีบตอบในทันที ดี.. งั้นคืนพรุ่งนี้ตอนเธอไปหาลูก ฉันจะไปเจอเธอที่นั้น ลูกของเธอจะได้รับพรให้พูดได้เหมือนผู้ใหญ่คนนึงเลย.. เทวดาตอบ... แล้วเทวดาก็หายตัวไป

คุณแม่ยังสาวก็นอนไม่หลับ ได้แต่คิดว่าจะพูดอะไรกับลูกดี ลูกจะพูดอะไรอยากได้อะไรอยากรู้อะไร.. โอ๊ย... ตื่นเต้นๆ..

เธอเดินไปหาลูก มองลูกชาย 6 เดือนด้วยความรักอย่างที่สุด .. พรุ่งนี้นะลูก เราจะได้คุยกัน.. แม่รักลูกนะ..

วันทั้งวัน คุณแม่ก็เตรียมสิ่งที่จะพูดและเตรียมคำตอบที่คิดว่าลูดจะอยากรู้ในแต่ละช่วงวัย วิธีจีบสาว วิธีดูสาวที่รักเราจริง การเตรียมตัวเพื่อให้ได้งานในฝัน.. และอื่นๆอีกมากมายที่พอจะคิดได้และเตรียมได้

พอตกกลางคืน ... คุณแม่ก็เดือนไปในห้องลูก แล้วเทวดสก็ปรากฏตัวขึ้นตามที่นัดแนะไว้... เทวดาอธิบายกฏกติการ.. เอาหละ ฉันจะเสกให้ลูกเธอพูดได้เหมือนผู้ใหญ่หละนะ.. เธอมีเวลาไม่จำกัด แต่เธอจะพูดอย่างอื่นไม่ได้นอกจากตอบคำถามที่ลูกชายถามเท่านั้น และเขามีโอกาสถามได้เพียง 3 คำถาม.. เข้าใจกติกามั้ย.. เทวดาถาม คุณแม่ก็ได้แต่พยักหน้า...

แล้วเทวดาก็หายตัวไป... เธอรออึดใจยังไม่เห็นลูกชายทำอะไร.. นึกสงสัย..งว่าจะโดนเทวดาต้มซะหละมั้ง... แต่ทันใดนั้นเอง ลูกชายวัย 6 เดือนก็ลุกขึ้นยืนและพูดเป็นภาษาคนเหมือนผู้ใหญ่คนนึงเลย..

แม่ฮับ...สวัสดีฮับ.. ผมรักแม่มากฮับ... ลูกชายเริ่มเิดฉากการสนทนา

นี่มันเป็นอะไรที่สุดวิเศษณ์เลยฮับที่ได้คุยกับแม่ตอนนี้... มีเรืองที่ผมอยากรู้มากมายเหลือเกิน ทั้งหมดล้วนแต่เป็นเรื่องสำคัญทั้งนั้น แต่ผมมีโอกาสถามได้ 3 ข้อ... ลูกชายเงียบคิดอยู่นาน.... โอเค ผมรู้แล้วว่าจะถามอะไร.. คำถามแรกนี้สำคัญมากเลยฮับ... แม่ฮับ...

คุณแม่แทบจะหยุดหายใจรอคำถามจากลกชายตัวน้อย.... แม่ฮับ ทำไมท้องฟ้าจึงมีสีฟ้าฮับ

แป่วววววว... คุณแม่จุกเล็กน้อยกับคำถามสุดสำคัญ .. คิดในใจ.. อะไรนี่ โอกาสสำคัญแบบนี้ไม่ใช่จะได้มาบ่อยๆทำไมถามคำถามไร้สาระขนาดนี้ นี่ไม่เห็นเกี่ยวกับชีวิตตรงไหนเลย

แต่ด้วยความรักที่ยังมีอยู่อย่างเปี่ยมล้น เธอจึงอธิบายเรื่องแสงอาทิตย์ เรื่องน้ำทะเล เรืองการหักเหของแสง.. brabrabra อ๋อฮับแม่ เข้าใจแล้วฮับ

คำถามต่อไปฮับแม่... เออ... นี้ก็สำคัญนะ.. ผมขอถามว่า ทำไมบางทีมันร้อนบางทีก็หนาวหละฮับแม่

คุณแม่เหมือนโดนน๊อคลงไปนับเป็นครั้งที่ 2 คิดในใจ... นี่อะไรกัน ถามอะไรโง่ๆ แต่เธรู้ว่าเวลาอันมีค่าเช่นนี้ไม่ใช่เวลาตีโพยตีพาย คำถามเหล่านี้เป็นคำถามที่ต้องสำคัญสำหรับลูกเธอมาก...ด้วยความรักและเคารพเวลาศักดิ์สิทธฺ์เช่นนี้ เธอจึงค่อยๆตอบถึงเรื่องโลกเอียง โลกโคจรรอบดวงอาทิตย์เป็นวงรี และอื่นๆเท่าที่เธอจะตอบได้..

นี่เป็นคำถามสุดท้ายแล้วฮับแม่... ผมขอคิดนานๆหน่อยนะฮับ... เออ... แม่ฮับ ผมรักแม่ แต่ผมจะรู้ได้งัยว่าแม่เป็นแม่จริงๆของผมฮับ...

หมัดตรงเข้าลิ้นปี่เต็มๆ คุณแม่แทบลงไปกองกับพื้น นี่มันคำถามแบบไหนกัน เทวดาเล่นกลแกล้งเรารึงัย... ถามมาได้งัย .. ใครกันดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำดูแลไม่เคยห่างตั้งแต่บูกเกิดมา นี่มันช่างเป็นช่วงเวลาอันน่าผิดหวัง เธอไม่อยากตอบเลย .. ถ้าเจอเทวดสตนนั้นอีก ฉันจะจับโดยเข้าเครืองปั่นให้ปีกกระจุยเชียว

เธอเริ่มน้ำตาซึมๆ... เอื้อมมือมาบีบมือลูกชายเบาๆ... ลูกจ๋า.. ดูนิ้วนี้นะ..นิ้วแม่มันเหมือนนิ้วลูกเลยใช่มั้ย.. ลูกจ๋า..ดูมือเท้าหน้าผมของแม่นี้เหมือนของลูกเลยใช่มั้ย รอยยิ้มเราก็เหมือนกัน หน้าเรายามร้องให้ก็เหมือนกัน .. ลูกจ๋า..แม่เป็นแม่ของลูกจริงๆ

ดูเหมือนคำตอบนั้นเป็นที่พอใจและลูกชายก็อุ่นใจที่รู้ว่านี่คือแม่จริงๆ... เขากอดแม่ไว้แน่นแล้วบอกกับเธอว่า.. แม่ฮับ ผมรักแม่... เพียงแค่นั้นแล้วลูกชายก็ล้มตัวลงนอน หลับไปอย่างรวดเร็ว

คุณแม่ค่อยๆปาดน้ำตา.. คำสุดท้ายคำนั้นและอ้อมกอดที่ลูกชายมอบให้สื่อแทนความรักที่ไร้ความเคลือบแคลงใดๆ .... แต่......แต๋......

แต่...มันแค่นี้เองเหรอ... นี่มันควรจะเป็นการพูดคุยที่สุดวิเศษณ์นี่น่า ฉันยังไม่ได้คุยกับลูกชายเป็นเรื่องเป็นราว ที่เตรียมมาทั้งหมดไม่ได้ใช้เลย เขาควรจะได้รับข้อมูลสำคัญเหล่านี้นะ มันจะสำคัญกับเขามากเลยเมื่อเขาโตขึ้น......เทวดา.. ท่านเทวดาออกมาหน่อย ออกมา

แล้วเทวดาก็ปรากฏตัวขึ้น...คุณแม่สวนก่อนเลย.. นี่มันอะไรกัน มันน่าผิดหวังมากเลยนะ

เทวดาก็ตอบอย่างใจดี.. ก็ข้าให้เวลาแล้ว แต่ข้าไม่ได้เป็นคนกำหนดคำถามนี่

ก็ไหนท่านว่าเขาจะพูดได้เหมือนผู้ใหญ่งัย... นี่เขาเอาแต่ถามอะไรที่มันไม่สำคัญเลย.. ถามดินฟ้าอากาศเนี่ยะนะ

เทวดาตอบอย่างใจเย็น.. ก็เราให้เขาพูดได้เหมือนผุ็ใหญ่คิดได้เหมือนผู้ใหญ่ แต่ประสบการณ์ของเขามีเพียง6 เดือน.. คิดดูนะ คำถามทั้งสามนั้นเป็นคำถามที่สำคัญจริงๆสำหรับเด็ก 6 เดือน แล้วที่สำคัญ ข้าว่าเจ้าตอบได้ดีเหมาะสมทุกข้อโดยเฉพาะข้อหลังสุดซึ่งเป็นคำถามที่สื่อถึงความกลัวของเขา...คำตอบของเจ้าถูกเจ้าตอบเขาด้วยความรัก และคำตอบนั้นก็เต็มเปี่ยมด้วยความรักเช่นกัน ... ลูกชองเจ้าทำดีที่สุดแล้ว ถามทุกอย่างจากใจ ไม่มีมารยาใดๆ เจ้าจะขออะไรมากไปกว่านี้ได้อีกเหรอ..

คุณแม่นั่งลงทบทวนคำถามของลูกชาย และคำอธิบายของเทวดา.. เธอเข้าใจแล้ว.. คำถามทั้งสามนั้นเป็นสุดยอดสำคัญสำหรับลูกชายตัวน้อย เขาจะรู้ได้งัยว่าต้องถามอะไรที่เธออยากตอบ ก็เขาไม่มีประสบการณ์ไม่มีวุฒิภาวะเช่นเดียวกับเธอนี่นา ถึงจะถามคำถามเหล่านั้นได้... แล้วสมมุตว่าลูกชายมีประสบการณ์มีวุฒิภาวะเทียบได้กับเธอ เขาก็คงไม่ต้องถามคำถามเหล่านั้นแล้วหละ

....

เธอเดินกลับมาที่ห้องของลูกชาย...มองดูเขาหลับอย่างนุ่มนวลอยู่เนิ่นนาน... ลูกจ๋า.. ลูกทำดีที่สุดแล้วจ้ะ แม่ดีใจที่เราได้คุยกันวันนี้..... เธอก้มลงจุ๊บหน้าผากลูกชายแผ่วๆราวกับถนอมแก้วเจียระนัย เธอจะไม่ลืมประสบการณ์และบทเรียนในวันนี้เลย...