"วู" และห้องแห่งบทเรียน [นิทานต่างมิติ]

"วู" และห้องแห่งบทเรียน

นิทานอุปมาจาก Kryon

แหล่งที่มาของ http://www.kryon.com/k_14.html#Chap1
แปลโดย Kind Particle

หมายเหตุผู้เขียน (Lee Carroll) :
ผมบอกคุณแล้วว่าผมอยากจะแบ่งปันรายการโปรดของผมกับคุณและนี่คือหนึ่งในพวกนั้น ถึงแม้ว่าคำนิทานอุปมานี้เป็นหนึ่งในนิทานเรื่องแรกๆที่เล่าโดย Kryon ก็เรื่องนี้ยังคงแบบว่าใช่เลยกับชีวิตประจำวันของเรา  Kryon ผลักดันเราโดยการให้เครื่องมือเรามายกระดับการสั่นสะเทือนของเราเองบนโลกใบนี้ั เพื่อทำทำอย่างให้เป็นจริงขณะที่เราอยู่ที่นี่ นืทานอุปมานี้มีซ่อนเนื้อหาอยู่ภายในที่ช่วยให้เราเห็นจริงความเป็นไปได้ที่อยู่ต่อหน้าเรา มันยังสะกิดหัวใจของเราและเรียกร้องให้เรา "จำได้" ว่าที่เจริงๆแล้วเราเป็นใคร


"วู" และห้องแห่งบทเรียน

กาลครั้งหนึ่งมีมนุษย์ซึ่งเราจะเรียกเขาในชื่อ "วู" เพศของ "วู" มันไม่มีความสัมพันธ์กับเนื้อเรื่อง อย่างไรก็ตามเราเพื่อความสะดวกเราจะสมมุติว่าเขาเป็นผู้ชาย

มนุษย์ทุกคนในวัฒนธรรมของ "วู" อาศัยอยู่ในบ้าน เขาก็อยู่ในบ้านเช่นกัน แต่ "วู" ใส่ใจเฉพาะห้องที่เขาอาศัยอยู่ เป็นห้องที่ไม่เหมือนใคร ห้องพักของเขาสวยงาม และเขาต้องจ่ายเงินเพื่อดูแลรักษาให้มันสวยงามเช่นนั้น

"วู" มีชีวิตที่ดี; เขาอยู่ในวัฒนธรรมที่เขาไม่เคยต้องการอาหาร เพราะมันมีอย่างอุดมสมบูรณ์ นอกจากนี้เขายังไม่เคยหนาวเพราะเขามักจะมีเครื่องป้องกัน ในขณะที่เขาเติบโตขึ้น "วู" เรียนรู้มากมายเกี่ยวกับตัวเอง เขารู้ว่าว่าอะไรทำให้เขามีความสุข เขาจะเอาสิ่งของแขวนบนฝาผนัง สิ่งที่เขาเห็นแล้วมีความสุข เขายังเรียนรู้ว่าอะไรทำให้เขาเศร้า เขาก็เรียนรู้ที่จะแขวนสิ่งเหล่านี้ขึ้นผนังในยามที่เขาอยากจะเศร้า เขาเรียนรู้สิ่งที่ทำให้เขาโกรธ และเขาก็จะหาสิ่งนั้นมาบนผนังในยามที่เขาต้องการโกรธ

เช่นเดียวกับมนุษย์อื่น ๆ "วู" มีความกลัวมากมาย ถึงแม้ว่าเขาจะมีของใช้พื้นฐานในชีวิต เขาก็ยังกลัวคนอื่น ๆ และสถานการณ์บางสถานการณ์ เขากลัวมนุษย์และสถานการณ์ที่อาจนำการเปลี่ยนแปลงมาให้ เขารู้สึกปลอดภัยและมั่นคงเมื่อทุกอย่่างอยู่ที่ทางเดิมของมัน และเขาก็ทำงานอย่างหนักเพื่อมันเป็นแบบนั้น "วู" กลัวสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะมีอำนาจควบคุมและก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในห้อง และเขากลัวคนที่ควบคุมสถานการณ์เหล่านี้

เขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับพระเจ้าจากคนอื่น ๆ คนอื่นบอกเขาว่า การเป็นมนุษย์เป็นอะไรที่เล็กมากและและ "วู" ก็เชื่อเช่นนั้น หลังจากเขามองไปรอบ ๆ เขาก็ได้เห็นคนนับล้าน แต่มีพระเจ้าเพียงองค์เดียว คนอื่นๆบอกว่าพระเจ้าเป็นทุกอย่างและส่วนเขาไม่เป็นอะไรเลย แต่ด้วยความรักอันไม่มีทีสุดไม่มีประมาณของพระเจ้า พระเจ้าจึงให้ในสิ่งที่เขาอธิษฐาน หากว่าเขาอธิษฐานอย่างตั้งใจและมั่นคง ดังนั้น "วู" ในฐานะที่เป็นคนแห่งจิตวิญญาณจึงอธิษฐานต่อพระเจ้าไม่ให้มนุษย์หรือสถานการณ์ที่เขากลัวมาสร้างการเปลี่ยนแปลงใดๆ เพื่อให้ห้องของเขาก็ยังคงสภาพเดิม ... ดังนั้นพระเจ้าจึงทรงทำให้คำร้องขอของ "วู" เป็นจริง

"วู" กลัวอดีต เพราะอดีตเตือนให้เขาระลึกถึงเรื่องเขาในสิ่งที่ไม่น่าอภิรมย์ ดังนั้นเขาจึงอธิษฐานกับพระเจ้าให้ช่วยปิดกั้นความทรงจำเหล่านั้น... แล้วพระเจ้าทรงตอบการร้องขอของ "วู" "วู" ยังคงกลัวอนาคต เพราะอนาคตเปิดโอกาสให้มีการเปลี่ยนแปลง เป็นที่มืด และคาดการอะไรไม่ได้เลย "วู" อธิษฐานกับพระเจ้าว่าอย่าให้อนาคตนำการเปลี่ยนแปลงมาที่ห้องของเขา ... และพระเจ้าทรงตอบคำขอของเขา

"วู" ไม่เคยสำรวจห้องทั้งห้องเพราะเขาต้องการแค่มุมหนึ่งมุมเท่านั้น เมื่อเพื่อนของเขามาเยี่ยม มุมนี้เป็นมุมที่เขาอวดเพื่อนๆ ... และเขาก็พอใจแค่นี้

"วู" เริ่มสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวในอีกมุมหนึ่ง เมื่อเขาอายุได้ประมาณ 26 มันทำให้เขากลัวอย่างสุดๆ และเขาได้อธิษฐานต่อพระเจ้าทันทีขอให้มันหายไป เพราะเหตุการณ์นี้บ่งชี้ว่าเขาไม่ได้คนเดียวในห้อง ซึ่งเขารับไม่ได้ พระเจ้าตอบคำขอของ "วู" แล้วการเคลื่อนไหวนั้นก็หยุด "วู" จึงไม่กลัวมันอีกต่อไป

เมื่อเขาอายุ 34 และสิ่งนั้นกลับมาอีกครั้ง แล้ว "วู" ก็ขอต่อพระเจ้าให้มันหยุด เพราะเขากลัวมาก การเคลื่อนไหวนั้นจึงหยุด แต่ก่อนการเคลื่อนไหวนั้นจะหยุด "วู" เห็นบางสิ่งที่เข้าไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อนเลย ที่ตรงมุมนั้นมีประตูอีกบาน บนประตูก็มีข้อความแปลกๆ และ "วู" ก็กลัวความนัยของมัน

"วู" ถามผู้นำทางศาสนาเกี่ยวกับประตูประหลาดและการเคลื่อนไหวนั้น พวกผู้นำจึงเตือน "วู" ว่าอย่าเข้าไปใกล้มัน พวกเขาบอกว่ามันเป็นประตูแห่งความตาย และความอยากรู้อยากเห็นของ "วู" จะนำความตายมาสู่ตัวเขาเอง พวกเขายังบอกอีกว่า ข้อความบนประตูนั้นชั่วร้ายและเขาไม่ควรจะมองมันอีก เพื่อให้ปลอดภัยพวกเขาให้ "วู" เข้าร่วมพิธีทางศาสนากับพวกเขา อุทิศความสามารถและรายได้ของเขาให้กับกลุ่ม ...

เมื่อ "วู" อายุ 42 ความเคลื่อนไหวนั้นกลับมาอีกครั้ง แม้ว่า "วู" จะไม่กลัวเหมือนครั้งก่อนๆ แต่เขาก็อธิษฐานขอมันหยุด ... แล้วมันก็หยุด พระเจ้าทรงตอบอย่างสมบูรณ์และรวดเร็ว "วู" รู้สึกมีอำนาจ เพราะคำอธิษฐานของเขาได้รับการตอบเสมอ

เมื่อ "วู" อายุ 50 เขาป่วยและเสียชีวิตในที่สุด เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำเมื่อมันเกิดขึ้น เขาสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวอีกครั้งในมุมเดิม เขาอธิษฐานขอให้หยุด แต่ครั้งนี้มันไม่หยุด มันชัดเจนขึ้นๆและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ด้วยความกลัว "วู" กระโดดลุกขึ้นจากเตียงและเพื่อพบว่าร่างกายของเขายังนอนอยู่บนเตียง ส่วนตัวเขาอยู่ในรูปวิญญาณ ขญะที่ความเคลื่อนไหวนั้นใกล้เข้ามา "วู" เริ่มรู้สึกคุ้นๆ เขาอยากรู้อยากเห็นมากกว่าหวาดกลัว และร่างวิญญาณของเขาดูเป็นธรรมชาติ

ตอนนี้ "วู" เห็นว่าความเคลื่อนไหวนั้นที่แท้จริงเป็นรูปธรรท 2 รูปที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา รูปธรรมทั่งสองมีสีขาวสุกปลั่งราวกับมีแสงอยู่ภายในก็ค่อยๆใกล้เข้ามา ในที่สุดพวกเขายืนอยู่หน้า "วู" ตะลึงในบารมีของพวกเขา ... แต่ "วู" ไม่รู้สึกกลัวเลย

รูปธรรมหนึ่งพูดกับ "วู" "จงมาเถิด เธอที่รัก มันถึงเวลาที่จะไปกันแล้ว" เสียงนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและแสนจะคุ้นเคย โดยไม่ต้องลังเล "วู" ไปกับทั้งสอง เขาเริ่มจำได้ว่าทั้งหมดนี้มันคุ้นๆ ... ในขณะที่เขามองมาข้างหลัง เขาเห็นซากของเขาที่ดูเหมือนนอนหลับบนเตียง เขารู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมที่ยากจะอธิบายได้ หนึ่งในรูปธรรมนั้นจับมือของเขาและพาไปยังประตูที่มีข้อความประหลาดนั้น ประตูก็เปิดออก แล้วทั้งสามก็เดินผ่านเข้าไป

"วู" พบว่าตัวเองอยู่ในห้องโถงยาวที่มีประตูเข้าห้องต่างในแต่ละด้าน เขาคิดกับตัวเองว่า "จริงๆบ้านนี้ใหญ่กว่าที่คิดซะอีก" "วู" เห็นประตูแรกกับข้อความแปลกๆ เขาพูดกับหนึ่งในรูปธรรมสีขาว "ในประตูแรกทางขวานี้คืออะไร" โดบไม่ได้ตอบอะไร รูปธรรมนั้นก็เปิดประตูและเชื้อเชิญ "วู" ให้เข้าไป เมื่อ "วู" เขาไป เขาก็ตะลึง ข้างของเงินทองมากมายกองจากพื้นถึงเพดาน มากกว่ามาก..เกินกว่าจะจินตนาการได้เลย มีแท่งทอง ไข่มุก และเพชรนิลจิณดามากมาย แค่มุมๆเดียวก็มีทับทิม และหินมีค่า พอสำหรับอาณาจักรทั้งอาณาจักรเลย เขามองไปที่รูปธรรมสีขาวสุกปลั่งนั้น แล้วถามว่า "ที่นี่มันคือที่ไหน" รูปธรรมที่ตัวใหญ่กว่านั้นตอบ "ห้องนี้เป็นห้องแห่งความอุดมสมบูรณ์ หากเธอเลือกที่จะเช้ามา มันเป็นของเธอแม้ในขณะนี้ และจะยังคงอยู่ที่นี่สำหรับเธอในอนาคต." ข้อมูลนี้ทำให้ "วู" ตกใจมาก

เมื่อกลับไปยังห้องโถง "วู" ถามอะไรอยู่ในห้องแรกที่ทางซ้าย ... ประตูนั้นเขียนข้อความที่เริ่มเข้าเค้า ขณะที่รูปธรรมหนึ่งเปิดประตู เขากล่าวว่า "ห้องนี้เป็นห้องแห่งความสงบสุขของคุณ ถ้าคุณปรารถนาที่จะใช้มัน." "วู" เข้ามาในห้องพร้อมกับเพื่อนทั้งสอง เขาถูกล้อมรอบไปด้วยหมอกหนาสีขาว หมอกนั้นราวกับมีชีวิต เพราะมันเข้ามาหุ่มร่างกายของเขาทันที "วู" หายใจมันเข้าไป เขารู้สึกสบายๆ และรู้ว่าเขาจะไม่กลัวอีกแล้ว เขารู้สึกสุขสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาต้องการที่จะอยู่ต่อ แต่เพื่อนทั้งสองพาเขาเดินกลับออกมาที่ห้องโถงยาว

ยังคงประตูอีกบานทางซ้าย "ห้องนี้ห้องอะไร?" "วู" ถาม "มันเป็นสถานที่ที่เธอต้องเข้าไปคนเดียว" รูปธรรมขาวทีรูปร่างเล็กกว่ากล่าว "วู" เข้ามาในห้องแล้วก็ถูกอาบด้วยแสงสีทอง เขารู้ว่านี้คืออะไร นี่คือ แก่นแท้ ความรู้แจ้ง ความรู้ในอดีตและอนาคต นี่คือคลังเก็บจิตวิญญาณและความรักของ "วู"  "วู" ร้องไห้ด้วยความปิติยินดีและยืนซึมซับความจริงและความเข้าใจอยู่เป็นเวลานานมาก สหายของเขาไม่ได้เข้ามาใน แต่รอด้วยความอดทน

ในที่สุด.."วู" ก้าวเข้าสู่ห้องโถงอีกครั้ง เขาเปลี่ยนไปแล้ว เขามองที่สหายทั้งสองและระลึกได้ว่าพวกเขาเป็นใคร "คุณเป็นทูตสวรรค์ผู้นำทาง" "วู" กล่าว "ไม่ใช่" รูปธรรมที่ตัวใหญ่กว่ากล่าวว่า "เราคือทูตสวรรค์ผู้นำทาง **ประจำตัวของคุณ**" ในความรักที่สมบูรณ์แบบพวกเขาพูดต่อ "เราได้มาที่นี่ตั้งแต่เธอเกิด เพียงเหตุผลเดียว คือเพื่อรักคุณและช่วยชี้ให้เธอเห็นที่ประตู แต่เธอกลัว และขอร้องให้เราถอย เราจึงทำตามนั้น เราอยู่คอยบริการเธอในความรัก และเรารู้สึกนับถือการมาจุติของคุณ" "วู" ไม่รู้สึกถึงการตำหนิในคำพูดของพวกเขา เขาตระหนักว่าทูตสววรค์นั้นไม่ได้ตัดสินพิพากษาเขาเลย แต่ยังรักและนับถือเขาจริงๆ

"วู" มองไปที่ประตูและตอนนี้สามารถที่จะอ่านข้อความนั้นได้แล้ว ขณะที่เขาถูกพาเดินมาตามห้องโถงที่มีประตูถูกเขียนไว้ว่า **การรักษาฟื้นฟู** , **พันธะสัญญา** ส่วนอีกบานเขียนว่า **ความปิติยินดี** "วู" ได้เห็นมากกว่าที่เขาปรารถนา เพราะประตูถัดไปมีชื่อของเด็กที่ยังไม่เกิด ... และอีกประตูหนึ่งเขียนว่า **ผู้นำระดับโลก** ด้วยซ้ำ "วู" เริ่มตระหนักรู้ถึงสิ่งที่เขาพลาดโอกาสไป ราวกับว่าพวกเขารู้ความคิดของ "วู" ทูตสวรรค์ก็พูดว่า "จงอย่าได้ตำหนิจิตวิญญาณของเธอเลย มันไม่เหมาะสม และมันไม่ได้ส่งเสริมความงดงามแห่งเธอเลย" "วู" ไม่ค่อยจะเข้าใจคำพูดนั้นนัก เขามองกลับไปที่ห้องโถงตรงที่ๆเขาเริ่มเดินเข้ามา และเห็นข้อความบนประตู ที่แต่เดิมเคยทำเขาให้เขากลัว ข้อความนั้นคือชื่อ! ... มันเป็นชื่อของเขา ชื่อจริงของเขา ... และตอนนี้เขาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง

"วู" รู้กิจวัตร ตอนนี้เขาจะจำได้ทุกอย่าง และเขาก็ไม่ใช่ "วู" อีกต่อไป เขากล่าวลาทูตสววรค์ผู้นำทางของเขาและขอบคุณพวกเขาสำหรับความซื่อสัตย์ของพวกเขา เขายืนอยู่เป็นเวลานาน มองหาที่พวกเขาและรักพวกเขา จากนั้นเขาหันกลับ แล้วเดินไปตามแสงสว่างที่ปลายห้องโถง เขาเคยอยู่ตรงนี้ และทำแบบนี้มาก่อน เขารู้ว่าสิ่งที่รอเขาอยู่ในการเดินทางสั้นๆสามวันของเขา ไปสู่ถ้ำแห่งการรังสรรค์ (cave of creation) เพื่อฟื้นคืนตัวตนอันเป็นแก่นแท้ของเขา ... แล้วจึงไปยังหอเกียรติยศเพื่อรับการคารวะและเฉลิมฉลอง ที่ซึ่งบรรดาผู้ที่รักเขาอย่างสุดซึ้งกำลังรออยู่ รวมทั้งบรรดาผู้ที่เขารักและสูญเสียขณะที่อยู่บนโลก

เขารู้ว่ามาจากไหนและกำลังจะไปไหน......... "วู" กำลังกลับบ้าน